Historia

Wojewódzki Szpital Okulistyczny – Kraków, ul Dożynkowa 61 /Witkowice/ – noszący dawniej nazwę zakładu Leczniczego UJ dla Dzieci Jagliczych został założony w 1918 roku przez prof. dr Emila Godlewskiego biologa UJ – komisarza do zwalczania epidemii w Polsce i prof. dr Kazimierza Majewskiego – prof. okulistyki, który w latach 1919 – 1949 kierował leczeniem dzieci chorych na jaglicę.

Od 1949 roku do śmierci 4.X.1967 roku kierownictwo naukowe objął prof. dr Marian Wilczek.

W historii szpitala Witkowickiego można wyróżnić dwa okresy. I okres od założenia – była to fundacja KBK /Książęco Biskupi Komitet pomocy dzieciom chorym Księcia Kardynała Adama Sapiechy/ przekazane następnie na rzecz UJ.
Ówczesny Zakład powstał w drewnianych barakach zajmowanych dotąd przez oficerów polskich tam internowanych.
Pod opieką KBK, a później UJ leczono w Witkowicach dzieci chore na jaglicę zakaźną /tzw. egipskie zapalenie oczu/.

W 1927 roku wybuch prochowni oddalonej o 200 m od zakładu zniszczył całkowicie drewniane baraki. Cudem ocalone dzieci i personel przeniesiono na ul. Lubicz też do wojskowych baraków. W pół roku odbudowano zakład – parterowe, solidne pawilony z cegły, lepiej przystosowane do potrzeb pacjentów.

Okres międzywojenny Witkowice przetrwały pod opieką UJ jako jedyny Szpital przeciwjagliczy w Polsce. Prowadzono akcję wyszukiwania jaglic w szkołach i zwalczania jej.

Dawne metody leczenia nie pozwalały pozbyć się tej choroby w krótkim czasie – leczenie trwało kilka miesięcy, a nawet lat, często z nawrotami i powtórnym powrotem do Witkowic. Dzieciom potrzebni byli wychowawcy i nauczyciele. Stąd nie był to typowy szpital lecz zakład leczniczo-wychowawczy ze szkołą podstawową i przedszkolem.
Kierowniczką wychowania była p. Helena Jelonek – która przez 52 lata pracy opiekowała się dziećmi, pomagając im w leczeniu poprzez organizację życia codziennego w szpitalu. Powstała drużyna Zuchów i Harcerek pod opieką p. Zofii Sułek.
Witkowicki Zakład miał własną kaplicę zaprojektowaną przez arch. Wacława Krzyżanowskiego w 1928 roku – dzisiaj zabytek klasy zerowej.

Przy Zakładzie działało gospodarstwo, które pomagało wyżywić dzieci.

Zasługi dla zwalczania jaglicy w Polsce mieli lekarze związani z Historią tego szpitala: Godlewski, Majewski, Zachert, Rostkowski, Wilczek, Gorgowicz, Jelonek, Solarski, Radzik i inni.

Czas leczenia jaglicy uległ skróceniu. Nowoczesne lecznictwo, penicylina i sulfonamidy pomogły opanować jaglice. Wpłynęło to decydująco na przemianę szpitala, który przekształcił się w nowoczesny, dobrze wyposażony w aparaturę leczniczo – diagnostyczną Wojewódzki Szpital Okulistyczny, Później Krakowski Szpital Okulistyczny liczący 320 łóżek. Tak rozpoczyna się II okres.

W latach 50-tych zorganizowano w Witkowicach nowe, inne niż jaglicze oddziały leczenia oka.

W 1957 r. – 55 łóżkowy Oddział Leczenia Gruźliczych Schorzeń Oczu – Kierowany przez dr Sabinę Riedl.
W 1958 r. – 132 łóżkowy Oddział Leczenia Zeza – kierowany przez prof. dr hab. med. Krystynę Krzystkową.
W 1961 r. – 42 łóżkowy Oddział Reumatologii Dziecięcej – kierowany przez dr Janinę Pachońską.
W 1964 r. – 42 łóżkowy Oddział Okulistyki Ogólnej kierowany przez dr Henryka Janotkę.
W 1967 r. – zorganizowano Przychodnię Przyszpitalną i Przychodnię konsultacyjną dla Gruźliczych Schorzeń Oka. Powstały też 25 łóżkowy oddział Izolacyjny dla dzieci.

Rozwija się diagnostyka – tworzone są Gabinety Specjalistyczne: RTG, Stomatolog, Laryngolog, EKG, Pracownia Analityczna, Punkt apteczny zmienia się w Aptekę Szpitalną.

W 1970 r. – po przeniesieniu do Rabki oddziału reumatologii dla dzieci przyjęto ze Szpitala Narutowicza Oddział Reumatologii dla dorosłych kierowany przez doc. dr Schram.
W 1972 r. – otwarcie drugiego Oddziału Okulistyki Ogólnej z salą operacyjną.
W 1973 r. –rozpoczyna działalność Przychodnia Przyzakładowa z lekarzem zakładowym i hotel pielęgniarek.
10. IV. 1974 – Szpital rozpoczyna ostre dyżury.
X. 1975. – Przejęcie Poradni Okulistycznej z ul. Wielopole 15, zmiana nazwy Szpitala na Krakowski Szpital Okulistyczny.
I. 1977 r. – przeniesienie Oddziału Reumatologii do Szpitala im. G. Narutowicza.
III. 1977r. otwarcie Oddziału Urazów Oka i chorób zawodowych – ordynator dr Ryszard Przepiórkowski Dyrektor szpitala.

W okresie powojennym od 1958r. do chwili obecnej Szpital znany jest w Polsce i Europie jako ośrodek leczenia zeza i niedowidzenia u dzieci i dorosłych.

Oddział Leczenia Zeza i niedowidzenia kierowany przez prof. dr hab. Krystynę Krzystkową, niezależnie od leczenia chorych prowadził działalność szkoleniową dla lekarzy z całej Polski, działalność dydaktyczną oraz zajęcia praktyczne dla Szkół Ortoptystek w Krakowie.

Z chwilą powstania 4 oddziałów okulistycznych i Wojewódzkiej Przychodni Konsultacyjnej Szpital stał się pełnoprofilowym szpitalem okulistycznym, udzielającym świadczenia dla chorych z całej Polski.

W międzyczasie wyburzono część starych pawilonów i wybudowano nowe, dobrze wyposażone pawilony: kuchni, pralni, kotłowni, oczyszczalni ścieków itp. Równocześnie wybudowano 3 – piętrowy budynek dla oddziału Leczenia Zeza z 2 salami Operacyjnymi.

W 1999 roku jako Wojewódzki Szpital Okulistyczny stał się jednostką samodzielną finansowo podlegającą samorządowi Województwa małopolskiego.

Dyrektorami szpitala byli:

dr Eugeniusz Kubatko 1951-1959
dr Feliks Jelonek 1959-1963
dr Henryk Janotka 1963-1975
dr Ryszard Przepiórkowski 1975-1980
dr Józef Pyzowski 1981-1991
dr Paweł Papee 1991-1996
dr Ryszard Przepiórkowski 1996-2004
lek. med. Ilona Pawlicka 2004-do chwili obecnej